Opowiadania Joli

Nie zapomnę ich. Nie potrafię zapomnieć, Ty zostawiłeś we mnie ślad. Proszę pomóż mi nie zapomnieć, Nie umiem bez Ciebie, Wszystko we mnie mówi o Tobie. Zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóż mi nie zapomnieć, Noc pusta późna czarna i wroga, Ja wracam do wspomnień. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóż mi nie zapomnieć. Nagły brak Twoich słów, Nagły brak gestów. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóż mi nie zapomnieć. Każda chwila kiedy byłeś, Miała trwać wiecznie, Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie zapomnieć. Mogłeś tu być, Mogłeś trwać. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie zapomnieć. Mogłeś tu być, Chce oszukać czas. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie zapomnieć. Mogłeś tu być, Oddałabym wszystko byś był tu. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie zapomnieć. Mogłeś tu być, Nie musisz się bać. Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie zapomnieć. Mogłeś tu być, Zobacz nie jesteś sam, Ty zostawiłeś we mnie ślad, Proszę pomóc mi nie z

 Post ten można by rozpocząć słowami dawno, dawno temu... Tak właśnie było dawniej teatr był miejscem do którego chodzi ludzie z wyższych sfer. Między innymi dlatego panował tam też inne stroje. Balowe suknie, garnitury, fraki smokingi.  Wszystko to doskonale tam pasowało. Czasy zmieniły się znacznie, teatr również. Dziś jest to miejsce bardziej dostępne. Dziś nie chodzi się do teatru od wielkiego święta. Dziś do teatru można iść w zwyczajny wieczór, po ciężkim dniu pracy.  Tak dla odpoczynku i relaksu. Nie dla przepychu, prestiżu i wyższych sfer. Dlatego też zmienił się sposób ubioru do teatru. Dziś nie jest wymagany garnitur, czy suknia balowa. Dziś wystarczy zwykły strój dzienny. Byle by był czysty i schludny. Ja z racji sposobu poruszania się. Nie lubię eleganckich ubrań jest mi zwyczajnie nie wygodnie w białych bluzkach z kołnierzykiem wyprasowanych i zapiętych pod samą szyję. Spodnie garniturowe wprasowane w kant też nie są dla mnie. ( Ja nawet takowych w szafie nie posiadam.) Ni

 ,, Teatr bardzo dużo uczy." Słowa te wypowiedział aktor Kazimierz Mazur, w jednym z wywiadów. Ja jako, aktywny i zaangażowany widz zgadzam się z tym. Mnie osobiście teatr wiele nauczył.  Nie mówię tu o przedstawieniach, mówię o tym co wyciągnęłam dla siebie. Zobaczyła to w tak zwanych między wierszach. Mnie teatr nauczył wiary w siebie.  Każdy wyjazd, wymagał wiary w to, że dam radę. Teatr nauczył mnie walki o siebie. Niejednokrotnie bywało tak, że musiała mocno postawić na swoim by jechać. Nauczył mnie też spełniania marzeń. Każde przedstawienie to takie moje małe osobiste marzenie. Teatr nauczył mnie pokory i cierpliwości. Niektóre przedstawienia wymagają od widza by na nie wrócił. Stu procentowo rozumie się je oglądając po raz wtóry. Teatr nauczył mnie szacunku do sztuki i drugiego człowieka. Teatr to, żywy organizm dlatego panują tam pewne reguły.  Teatr nauczył mnie nie oceniać ludzie. Nie patrzeć na nich przez pryzmat zawodu jaki wykonują. Nie stawiać ich na zbędny piedesta

Obiecałam to wracam do tematu pasji. ,, Czasem to wewnętrzna pasja, która rośnie wraz z Tobą." Tak też było ze mną i teatrem. Pasja ta rosła we mnie od szóstej klasy szkoły podstawowej. Pojechaliśmy wówczas z klasą obejrzeć przedstawienie ,,Tajemniczy ogród." Było naprawdę tajemniczo i bajkowo.  Cieszyła mnie każda minuta, wówczas myślałam że to dlatego iż nie siedzę w szkole. Minęła mnie matematyka, której nie cierpiałam. Nie miałam bladego pojęcia, że ta radość ma inne głębsze podłoże. Kolejną sztukę obejrzałam w gimnazjum. Tym razem była to ,,Zemsta" Fredry. Czytałam książkę, nie mniej kompletnie jej nie zrozumiałam. Myślałam, że właśnie stąd wynika radość i ciekawość jaka mi towarzyszyła. Liczyłam na to, że w końcu dowiem się o co chodzi w tej całej zemście. Nie zawiodłam się, zrozumiałam. Kolejny był Kraków w szkole zawodowej. Ponownie towarzyszyłam mi radość. Wyrwałam się z internatu, nie było szkoły. Piękne miasto no i ta sztuka Teraz już nie lektura, teraz już n

 Jeszcze słowo o krytyce. ,,Krytyka to jest postawienie umysłów jałowych na twórczymi." Trudno się z tym nie zgodzić. Osobiście uważam, że najgłośniej bezpodstawnie krytykują Ci, którzy nie praktykują danej rzeczy. Prościej rzecz biorąc Ci, którzy nie śpiewali. Nie mają wykształcenia w tym kierunku, Głośno będą krytykowali tych którzy zajmują się tym zawodowo, profesjonalnie.  Umysły jałowe w danej dziedzinie, zwyczajowo mają najwięcej do powiedzenia w jej temacie. Obserwując takowe osoby, mam wrażenie. Jestem pewna, że krytykują, by podnieść własną samoocenę. Poczuć się lepiej od osoby, którą krytyką. Krytykują z zazdrości, krytykują bo sami nigdy nie próbowali (pisanie czy śpiewania. ) Wydaje im się, że przecież to jest takie proste, łatwe i przyjemne. Śpiewanie przecież, występowanie na scenie czy w telewizji. Nie może być ciężką pracą. Zagłuszając tym samym konstruktywną krytykę. Nie wiem czy kiedykolwiek zwróciliście na to uwagę. Nie mniej jednak ta dobra krytyka, ona jest ci

 ,, Dziennikarz musi mieć grubą skórę odporną na krytykę. Miękkie serce  wrażliwe na potrzeby innych."  Mogę powiedzieć, że właśnie te cechy rozwinęły się we mnie. Rozwój ten był możliwy właśnie dzięki dojrzałości, pisarskiej i tej ludzkiej. Cechy te sprawiły, że nabrałam więcej odwagi. Odporność na krytykę pozwoliła na większą otwartość. Nie boje się krytyki. Konstruktywna jest potrzebna. Kieruje mnie w stronę dalszego rozwoju. Pustej bezpodstawnej nie przyjmuje do siebie. Zazwyczaj podszyta jest ona zazdrością. Bądź też nie prawidłowym zrozumieniem mojego tekstu. Nie uciekam przed krytyką, nawet jeśli jest to ta bezpodstawna. Nie biorę jej do siebie, jednak staram się na nią odpowiedzieć. Pokazując tym samym że nie chowam głowy w piasek. Dając do zrozumienia, że krytyka nie zrobi mi krzywdy. Pokazując, że wydoroślałam, przywykłam do krytyki. Wiem że krytykowana będę nie raz. Nie krytykowany jest tylko ten kto stoi w miejscu. Ja się rozwijam, chce czegoś więcej od życia. Chce pok

 ,, Czasem to wewnętrzna pasja, która rośnie wraz z Tobą." Nie uwierzycie te słowa usłyszałam w jednej z reklam. Rozwinę je tu, ponieważ są one odzwierciedleniem moich pasji. Moje pasje były ze mną odkąd pamiętam. Rosły ze mną i dojrzewały we mnie.  Pisanie ja jak już wspominałam. Było ze mną już w czasach szkolnych. Pisząc wypracowania szkolne przenosiłam się w inny świat. Powołując do życia bohaterów lektur, które akurat czytałam. Żyłam ich światem, cieszyło mnie to bardzo. Dojrzało to we mnie tyle, że dziś piszę dla Was, dzieląc się moim emocjami.   Teraz jako dorosły człowiek jeszcze bardziej cieszę  pisanie. Daje mi ono poczucie wolności, samorealizacji. Znacząco podnosząc moją wartość, czuje się dobrze z tym co dla Was tworzę. Nigdy nie robię tego na siłę, zawsze z dużą przyjemnością. Wiem, że pisanie nigdy nie pozwoli mi zatrzymać się w miejscu. Pisanie tak jak natura nie lubi próżni. Każdorazowo będę odkrywać siebie na nowo, poznawać inny fragment swojej duszy. Nie mam poj

 Tak jak obiecałam, dziś powiem czemu niektórych wspomnień wolałabym nie zatrzymywać. Jest to banalnie proste, zawiera się w zdaniu które Wam przytoczę.: ,,Żyj wspomnieniami a już do końca życia będziesz ich niewolnikiem." Rys. symboliczny Autorstwa Karolina Małogowska Tak właśnie jest ja często tak się czuje. Obrazy pewnej sytuacji, żyją we mnie do dziś. Mimo upływu lat są bardzo wyraźne. Nie dają mi zapomnieć szczęścia jakie wówczas czułam. Dalej czuje miłość, tak silną jak wówczas. Jeśli nawet nie silniejszą. Czuje troskę, pamiętam ciepło gestów jakie dostawałam. Pamiętam jak bezpieczna się wtedy czułam. Rosłam w siłę i wiarę. Pamiętam jak bardzo delektowałam się wspólnym byciem. Wtedy zrozumiałam, że największym darem jaki dostałam. Jest jego obecność... Dostawałam je za nic, dostawałam szczerze, dostawałam bez litości, dostawałam za bycie sobą z sympatii. Był to cudowny okres.  Celebrowałam każdą jego minutę, jeśli nie sekundę. Mimo to było mi mało. Wydawało mi się, że wiszę

 ,, Wolę nie zatrzymywać wspomnień." Taką kwestię usłyszałam w polskim serialu. Pomyślałam kolejno: ,,żeby to było takie proste." ,,Gdyby tylko można byłoby nie zatrzymywać wspomnień, spróbowałabym." Czemu? Rys. symboliczny Autorstwa Karolina Małogowska To proste są w moim życiu takie etapy, których nie chce pamiętać.  Pewnie Was zaskoczę jak powiem, że nie są to tylko te złe rzeczy, złe wspomnienia. Dobre wspomnienia, tych pozornie dobrych chwil również potrafią boleć. Tak czasami bardzo chciałabym nie pamiętać tych chwil.  Kobieca logika jest dosyć pokrętna. Chciałabym tych chwil nie pamiętać. Czasem chciałabym, by chwile te przydarzyły się komuś innemu. Nie żałuje żadnej z tych chwil. Każda z nich była piękna, na równi ważna. Większość z nich odmieniły moje życie i mnie samą. Dlatego ich nie żałuje, cieszę się że przydarzyły się właśnie mi. Czemu wolałabym nie zatrzymać tych wspomnień, dowiecie się w kolejnym poście. *** Gdyby jednak dało się nacisnąć ,,magiczny guzik

 Witam, w Nowym Roku. Poznałam ostatnio dwie inspirujące historię. Jedną z pośrednictwem książki ,, Życie z klocków. Opowieść o chłopaku, który zbudował samego siebie." Drugą dzięki produkcji filmowej pt. ,,Sonata." Obydwu bohaterów podobniej jak mnie dotknęła niepełnosprawność. Grzegorz bohater ,, Sonaty" boryka się z dużym niedosłuchem. Ten właśnie defekt spowodował, że chłopak był błędnie diagnozowany.  David współtwórca i bohater książki Życie z klocków. Opowieść o chłopaku, który zbudował samego siebie." Urodził się bez ręki. Długo był odbierany jako gorszy z powodu tego braku. Sam jednak nigdy nie czuł się gorszy. Opowieści te łączy pasja. Pasją Grzegorza jest muzyka. Pasją Davida jest budowanie, a raczej tworzenie z klocków LEGO. Pasja to właśnie ona otworzyła młodych mężczyzn na świat.  Nauczyła ich wytrwałości, cierpliwości.  Dzięki niej zrozumieli, że nie ma dwóch światów. Jest jeden świat, w którym każdy z nas może znaleźć swoje miejsce. Pasja to ona poka