Opowiadania Joli

  Dzień dobry, na weekend zostawiam Wam wywiad. Mając nadzieje, że rozmowa będzie się Wam podobać. Podejrzewam, że będzie dla Was zaskoczeniem. Mam nadzieje, że miłym? Chciałabym, by ten wywiad pozwolił Wam trochę inaczej spojrzeć na moją osobę. Ja bawiłam się świetnie, był to fajny eksperyment. Cieszę się, że podjęłam się realizacji tego pomysłu. Dziękuje też Agnieszce, za udział, bez niej nie było by to możliwe. Wielkie Dzięki Aga, że podjęłaś wyzwanie jakie Ci rzuciłam. Gratulacje moja droga. Wam życzę dobrego weekendu. Miłej lektury, czekam na Wasze reakcje. Aga:Wiele osób z Twoich znajomych kojarzy, że prowadzisz bloga. Powiedz proszę jak rozpoczęła się Twoja przygoda z tego typu wirtualną przygodą? Jola:Tak faktycznie biegiem lata, coraz więcej moich znajomych wie o istnieniu bloga. Chętnie zagląda, czyta dzieli się ze mną swoimi wnioskami, odczuciami. Bardzo mnie to cieszy, bo widzę jak ludzie potrafią w moich opowiadaniach znaleźć swoje historię. Jak zaczęła

 Cześć, Ten tydzień poświęcimy wywiadom. Dziś pokaże Wam wywiad który bardzo mnie zainspirował, wzruszył i zaskoczył. Mowa o wywiadzie, którego Janek udzielił z cyklu " Rozmówka z..."  Zostawiam Wam link, teraz pozwólcie, że powiem coś krótko nt. tej "Rozmówki z..." Kolejny wywiad, wydawało by się, że widziałam już ich mnóstwo. Słuchając tego wywiadu, zobaczyłam Janka pewnego siebie. Zobaczyłam przed wszystkim wokalistę przez duże "W." Wiedziałam, że Janek jest pewny swoich rzeczy. Widziałam, że jest dumny z tego co zrobił. Jednocześnie widziałam luz, wywiad jest bardzo treściwy, jest też nieco inny. Niżeli wywiady, które widziałam/ czytałam. Przejdźmy do samej treści rozmowy. Wielki ukłon w strone Janka za to, że nie narzuca nam interpretacji swoich utworów. Zostawia nam margines. Dzięki temu ja osobiście nie trzymam się sztywnie jednego "obrazu"słuchając płyty. Mogę odkrywać płytę za każym razem inaczej. Zgadzam się z Jankiem, jeżli chodzi o tw

 Dzień dobry. Miały być trzy post muzyczne, nastąpiła mała zmiana Mam nadzieje, że wybaczycie mi te roszady. Tyle od mnie pozwólcie, że teraz oddam głos pewnej utalentowanej kobiecie. Dziś o sobie opowie Nam Maja Gadzińska. Aktorka "Teatru Muzycznego im. Danuty Baduszkowej" w Gdyni Jola: Jesteś aktorką z wykształcenia, od jakiegoś czasu nurtuje mnie pytanie czy zawód aktora to bardziej praca, pasja czy powołanie? Jak jest u Ciebie? Maja: Myślę, że wszystko na raz! :) Nie da się wykonywać tego zawodu, jeśli się go naprawdę nie kocha. Teatr to bardzo zazdrosna sztuka i jeśli ktoś robi to bez pasji, to moim zdaniem długo nie wytrzyma. Osobiście bardzo doceniam, że mogę pracować jako aktorka, a jednocześnie lubię myśleć o tym zawodzie, jak o każdej innej pracy. Każdy z nas ma przecież jakieś swoje miejsce na tym świecie, a ja jestem ogromną szczęściarą, że tym moim miejscem jest teatr. Jola: Wyczytałam, że będąc na studiach myślałaś że nie będziesz aktorką. Czułaś, że to nie dla

 Jeden z Artystów dla mnie ważnych stworzył utwór. Piosenka ta dotyczy hejtu jaki wylał się na środowisko artystyczne po ogłoszeniu pierwszego lockdown'u.  Mowa o utworzę " Kontra Hejt" którego twórcą i wykonawcą jest Jerzy Grzechnik. Ja nie padła ofiarą hejtu. Natomiast niejednokrotnie padłam ofiarą stereotypów dotyczących osób niepełnosprawnych. Kiedyś myślałam że te opinię są jedynymi słusznymi. Myślałam że faktycznie " jestem biedną niepełnosprawną dziewczynką" Kiedy zrozumiałam że jest to tylko stereotyp. Kiedy zrozumiałam, że otoczenie mi podobne próbuje wrzucić mnie w wór z garścią kompleksów.  Wtedy kiedy odkryłam moją pasję. Wówczas zrozumiałam że różnie się od typowych ludzi niepełnosprawnych .Choć oni wszyscy patrzą na mnie. Chcąc resztki rozumu mi z głowy wykruszyć. Zamrozić mózg, sprawdź że stracę poczucie własnej wartości. Pokroić mnie na stole. Ja wiem że na to nie pozwolę. Ja wiem że nie będę zważać na ten tłum. Ja będę bronić samej siebie. Będę

 Dzień dobry kochani. Dawno nie było tu muzyki. Dlatego w tym tygodniu trzy opowiadania inspirowane utworami mi bliskim. Bliskimi ze względu na artystów, ich treść, wspomnienia moje marzenia. Mimo nie łatwej treści tych opowiadań, życzę miłej lektury. Kochani jest taka piosenka o której od dawna chciałam Wam opowiedzieć. Jednak dopiero teraz jestem na to gotowa. Mowa o utworze Edyty Bartosiewicz " Ostatni." Dawniej kiedy jeszcze mocno kochałam. Słuchając tej piosenki, oczyma wyobraźni widziałam siebie i jego tańczących do tego właśnie utworu. Zdawałam się słyszeć jak on mówi: "Jola uwierz mi tak jak ja nie kochał cię nikt." Wierzyłam, że we dwoje dobrze nam może być. Zdawałam się chłonąć jego oddech. Czułam jak otula twarzą moją twarz.  Widziałam siebie w czerwonej sukience. Jego w garniturze, tańczących być może ten ostatni taniec. Widziałam salon pełen ciepłych świec, w którym on być może nigdy nie obudzi mnie. Dziś już wiem, że to była moja wizja. Marzenie, które

 Dzień dobry, na weekend daje Wam wytchnienie od moich myśli. Zostawiam Wam rozmowę z osobą, która kocha teatr tak samo jak ja. Nie ukrywam, że jest mi bardzo bliska. Ona właśnie pokazała mi moją pasję. Jest mi niezmiernie miło, że chciała odpowiedzieć na kilka moich pytań. Zatem dziś opowie Wam o sobie Agnieszka Bulska- dziewczyna która pasją zaraża świat. Jola :Skąd wzięła się Twoja pasja do teatru, jakie były jej początki? Aga: Moja pasja do teatru ma swój początek od Teatru Studio Buffo, a dokładniej od poznania Artura Chamskiego. Usłyszałam po dczas któregoś z wywiadów z nim, że gra w słynnym musicalu "Metro". Pomyślałam, że muszę pójść na to "Metro" i zobaczyć zarówno Artura jak i cały musical. Pierwszy raz przekroczyłam próg teatru w 2009 roku. Od tamtej pory czuję się tam jak w domu :) Jola:Chodzisz głównie do teatrów muzycznych, dlaczego akurat ta gałąź teatru, co Cię do niej przekonało? Aga:Teatr muzyczny jak sama nazwa wskazuje zawiera muzykę, ś

 Cześć w tym tygodniu, zostaniemy w teatralnych klimatach. Dziś kilka słów o teatrze od mnie. Jutro o teatrze opowie Wam osobą kochająca teatr równie mocno jak ja. Zgadzam się z tymi słowami, kocham je całym sercem. Właśnie za to pokochałam teatr. Tam zobaczyłam siebie prawdziwą, tam pogodziłam się ze swoim stanem. Tam mój wózek przestał być barierą. Zrozumiałam że się nie różnie. Zrozumiałam że jestem człowiekiem.  Przestałam się nad sobą, użalać. Poczułam chęć do życia. Poczułam olbrzymie pokłady siły. Pokochałam siebie, pokochałam świat. Poczułam, że mogę robić co chcę być taka jaka chcę. Wyrwałam się stereotypom o niepełnosprawności. Odkryłam pasję, poczułam się wolna. Poznałam nową siebie,  rozpoczęłam nowy etap mojego życia. Grubą kreską odcięłam się od strachu przed niewiadomą. Zrozumiałam, że co by się nie działo teatr będzie obecny w moim życiu. Czuje to do dziś, szczególnie mocno. Kiedy wchodzę na widownie stołecznego teatru "Studio Buffo." Właśnie tam odkryłam swoj