Kiedy serial przenika do rzeczywistości II. ( Zwykły kawałek plastiku.)

 Zanim zostawię Wam polecajkę serialową, zapraszam Was na kolejny post inspirowany serialem. Jedną jego sceną, która nie tylko jest inspirująca. Moim zdaniem jest też bardzo potrzebna i budująca. Obejrzyjcie ją proszę.:


Jak widzicie jest to wątek dziewczyny z wyłonioną stomią. Jest to trudny wątek i trudny rodzaj niepełnosprawności. ( pozwólcie, że temat stomii, zostawię nie znam się na tym.) Wielkie brawa dla produkcji. 

Wątek jest bardzo potrzebny, pokazuje jak długą drogę trzeba przejść do akceptacji swojej osoby w niepełnosprawności. Pokazuje, że nie jest to łatwa droga. Pokazuje, że wstyd w niepełnosprawności jest czymś normalnym. Jest etapem na drodze do akceptacji. Nie ma akceptacji bez wstydu, czy buntu. Nie ma akceptacji bez poczucia bycia inną, obrzydliwą czy gorszą.

Wątek po mimo ciężkiego tematu, pokazany na tyle na ile się da lekko. Wątek pokazujący jak w procesie akceptacji potrzebne jest wsparcie bliskich. (tu akurat jest chłopak/partner. U mnie byli to przyjaciele.)

Wielkie gratulacje dla aktorki wcielającej się w postać Oli. Jak mówiłam nie jest to wątek łatwy. Mimo wysokiego poziomu trudności. Sceny są bardzo przejmujące, autentyczne. Ja wierzę w emocje Oli. Wierze, że czuje wstyd, obrzydzenie. Czuje, że jest jej trudno, czuje że boi się tej niepełnosprawności.

***

Jak ja odniosę ten wątek do siebie/ do was osób z niepełnosprawnością czytających mojego bloga?

Najprościej jak się da wózek, kula, balkonik to też ,,zwykły kawałek plastiku." Zwykły przedmiot, ułatwiający nam codzienne funkcjonowanie. Proszę Was nie pozwólmy by ten przedmiot nas definiował.

Jesteśmy tylko ludźmi, droga do samoakceptacji nie jest prosta. Niech będzie na niej wstyd, niechęć do siebie.
Wierze jednak, że te uczucia będą przejściowe. Wierze, że dacie radę pokochać siebie.
Jesteśmy tylko ludźmi na wózku, o balkoniku czy kuli a nawet z protezom. Mamy prawo czuć się dobrze we własnym ciele. Być piękną we własnych oczach, a może nie tylko. Mam prawo dbać o siebie, mam prawo żyć, kochać. Czuć się mądrym, inteligentnym.

***

Jak odniosę to do naszych bliskich. Rodziców/ opiekunów/ przyjaciół/ partnerów?

Apelując.

Bądźcie przy nas, wspierajcie. Przytulajcie, czasem wykażcie więcej wyrozumienia. Dawajcie mniej mentorskich rad. Pamiętajcie, że to my, a nie wy jesteśmy w niepełnosprawności. My nie wy przechodzimy przez proces akceptacji. Nie udawajcie, że wiecie co czujemy. Jest to słabe, bo nie wiecie.
Wystarczy czasem po prostu być. Wystarczy uśmiech, ciepły gest, wspólna kawa. Tyle i aż tyle. Pamiętajcie możemy się złościć, możemy być trudni. Nie potępiajcie, a przytulajcie, uśmiechnijcie. Powiedźcie, że wszystko jest i będzie dobrze. Pozwólcie nam na emocje. Nie zagłuszajcie ich nie zamieniajcie w żart. Niech wszystko co się dzieje, dzieje się swoim torem. Spójrzcie na serialowego Jastina zachował się dokładnie tak jak trzeba.  

***

Kończąc zostawię wam linki do dwóch postów o podobnej tematyce.

,,Kiedy serial przenika do rzeczywistości."

Kucaj śmiało!!!


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej