Kompromis tak, poświęcenie nie

 Nim wypowiem się na temat kompromisu. Przypomnę poprzednie trzy posty.:
I. ,,Porozmawiajmy o konfliktach."
II. ,, Dywan."
III. ,,Druga szansa i kolejna owszem ale..."

***

Kompromis nie może oznaczać poświęcenia.

Poświęcenie samej siebie na rzecz kompromisu. Nie jest czymś dobrym taki kompromis nie będzie trwały.

Skąd to wiem?

Moje własne doświadczenia życiowe mi to pokazały. Mam wrażenie, że jestem ,,więźniem" relacji gdzie tylko ja idę na kompromis. Poświęcam siebie.

Czuje się nie wysłuchana, moje potrzeby, uczucia znikają. Ja biorę na siebie każdą winę w tej relacji. Ja każdorazowo staram się zmienić. Próby dialogu są marne, nigdy nie wiem kto tak naprawdę  jest winien.

Idę na kompromis wbrew sobie, chce by on w końcu zrozumiał jak mi zależy. Chce by to w końcu on wykazał się inicjatywą.

Każdorazowo nie jest to nic trwałego. Nie jest to relacja jakiej jestem pewna. Nie czuje się bezpieczna, zaakceptowana, czy też doceniona.

Wiem, że brakuje nam dialogu i kompromisu, ale nie jednostronnego. 

Brakuje nam kompromisu takiego prawdziwego. Wpracowanego wspólnie dialogiem, wysłuchaniem siebie wzajemnie. Brakuje nam miłości takiej czystej prawdziwej szczerej. Jest między nami coś czego on się boi. Czego on nie potrafi nazywać. On doskonale przed tym ucieka.

Ja nazwałam to już dawno, ja wiem że go kocham. Pewnie dlatego często idę na kompromis wbrew sobie.

Wam tego nie polecam, nie poświęcajcie siebie na rzecz kompromisu. Nic dobrego to ze sobą nie niesie. Każdorazowo niszczycie siebie, dla osoby która i tak tego nie docenia. Dla osoby, która Was  nie zauważy. Nie doceni waszych uczuć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej