Pani Edyta Geppert- diament polskiej sceny muzycznej

 Kochani kolejny  koncert  za mną. Przede mną jeden z najtrudniejszych  postów do stworzenia  w tym  miejscu.

Byłam gościem  na recitalu Pani Edyty Geppert. Celowo użyłam  słowa  gościem. Ja byłam gościem, ponieważ czułam że zostaje ,,otulona" emocjami Pani Edyty. Czułam się bardzo bezpiecznie siedząc na widowni. Opanował mnie błogi spokój. Widz  to w tym wypadku  dla mnie za małe  słowa. Takie puste, bezosobowe  i odarte  z emocji.

Dalej  zastanawiam  się  jak Wam to opisać. Dalej  nie znajduje  na to słów. 

 Powód  jest  prosty prawdy  miłości  do muzyki emocji  nie da się opisać

Pani Edyta jest  Artystką  jakich dziś  jest już  mało.

 Każda  piosenka była nie tylko zaśpiewana  ale i zagrana.  Cudownie  ,,przyprawiona  emocjami. "

 Czułam  że  Każda piosenka  jest  w jakimś  stopniu  bliska Pani Edycie. Czułam, że jest  jakimś  maleńkim  skrawkiem  jej  pięknej  duszy. 

 Widziałam  to w wyrazie twarzy  Pani Edyty. 

 Twarz  była  pełna  prawdy

Prawdę  ciężko  jest  opisać  słowami.  Prawda ma to do siebie, że  broni się  sama. 

Prawda  jaka  jest  w Pani Edycie.  Broni  się  przede  wszystkim  skromnością, uśmiechem.  Głosem jak dzwon  o niepowtarzalnej barwie. Pięknymi tekstami piosenek. 

Prawda Pani Edyty  zawiera się  również  w jej minimalizmie  i odwadze.


Dlaczego  mówię  o odwadze, zostawiając ją z minimalizmem. Kobieta  pokazuje  swoje emocje.  Nie chowa się  za duża  grupą  muzyków  czy też  dziwnymi  aranżami  piosenek. 

 Nie chowa  się  za piosenkami bez  tekstu.  Nie stawia na komercje.  Jest  po prostu  sobą.

Prawdę, odwagę i skrawki duszy Pani Edyta. Warto odkryć  samemu.

Ja wiem jedno  dziś  widziałam  diament polskiej sceny  muzycznej

Ps. Dla tych  co myślą  że  było tylko poważnie, czarno i smutno. Jesteście  w błędzie. Można było się  pośmiać. 

 Czy warto ?

 Warto każdy  ma jakąś  wrażliwość, więc  i każdy  się odnajdzie. 

 Czy żałuję?  Nie nie  żałuję.  Czy  to powtórzę, nie wiem może  za jakiś  czas.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej