Niedoskonałość może być doskonała

 Nowy tydzień blogowy rozpoczniemy od pewnego stwierdzenia.:
" Czasem niedoskonałość bywa lepsza od doskonałości."

Ja kiedyś myślałam o sobie jako o człowieku niedoskonałym. Dziś wiem, że to absurd, nie ma ludzi niedoskonałych. Wszyscy jesteśmy na swój sposób doskonali. Gdzie dziś widzę swoją doskonałość?

Należało by zacząć od tego, że teraz już nie traktuje niepełnosprawności jako rodzaj niedoskonałości. Niepełnosprawność jest dla mnie czymś normalnym. Zupełnie tak jak oddychanie. 

Potrafię się z niej śmiać, potrafię uczynić z niej zaletę. Gdzie zatem widzę swoją doskonałość?

Doskonałość widzę w tym, że jestem sprawna umysłowo, komunikuje się ze światem. Radzę sobie sama z podstawowymi czynnościami. Potrafię sama przygotować sobie jedzenie, zrobić kawę, wziąć prysznic.
Doskonałość to też moja pasja, świat artystyczny teatr, blog. Doskonałość to też mój samo rozwój.
Doskonałość te też fakt, że ciągle chce żyć- żyć pełnią życia. Odkrywać nowe miejsca, poznawać nowych ludzi.
Doskonałość to fakt, że akceptuje samą siebie.
Nie użalam się nad sobą- nigdy nie zastanawiam się, co by było gdyby.
Doskonałość to też ludzie, którymi się otaczam. Ich wsparcie to, że nie widzą mojej niedoskonałości. Pozwalają mi być sobą, czuwają nade mną bym nie zrobiła sobie krzywdy goniąc za marzeniami.

Ja tak polubiłam swoją niedoskonałość fizyczną, że po prostu czasem o niej zapominam. Pomyśleć, że kiedyś chciałam uciec przed samą sobą...

C.D.N.