Kiedyś go otworzy powie o rany ,,Story of my life." Historia mojego życia.

 Był trochę muzycznej nostalgii, dziś zdecydowanie weselej i bardzo pozytywnie.

Dziś ,,Afromental" i utwór ,,Story of my life"

Utwór ten trafił do mnie przede wszystkim tekstem i jego przekazem. Przekazem prostym, ale jakże prawdziwym. Tak bardzo mi bliskim.

Kiedy słucham tej piosenki, czuje absolutne szczęście, dumę z samej siebie.

Ja też niejednokrotnie patrzę na swoje życie jak na film. Absolutnie nie proszę o więcej i tak dostałam dużo.

Patrzę i widzę, że w tym moim filmie. Nie jestem sama i to mnie na prawdę cieszy bo samotności bałam się w życiu najbardziej. Idę pod prąd, chodź nie jest to proste.  Nie wiem kiedy napisał się ten mój film. Czasem faktycznie czuje się jak na księżycu. Nie wierzę,  że bohaterką tego wszystkiego co się dzieje jestem ja.

Szczególnie nie wierzę kiedy zasypiam w hotelu. Kiedy stoję (siedzę) w tłumie ludzi na kolejnym koncercie. Kiedy siedzę na widowni kolejnego teatru. Czekając na spektakl, śmieje się do każdego takiego wydarzenia. Każde jest moją własną drogą, na własny szczyt. Niejednokrotnie nie wierze, że to moje życie. Wszystko każda sztuka, każdy koncert, ba nawet każdy człowiek. Zdaje się jak płytki sen, zdaje się jak film w którym  gram, który śnie.

Nie wierze, że ja niby taka sama. Jednak tak bardzo inna. 

Tak bardzo ciesząca się życiem. Tak bardzo pewna siebie. Decydująca o sobie kobieta, kobieta, która nie prosi, a łapie okazję. Kobieta która nie siedzi w miejscu. Kobieta która po prostu kocha tu być

Kobieta, która tak w zasadzie nie miała planu na samą siebie. Pragnęła tylko ,, Niech żyje bal."

Bal żyje, ona żyje razem z nim. Zapisuje go nie tyle w zeszycie, który schowa do szuflady. Zapisuje go nie tyle na kartach własnej pamięci, która bywa ulotna. 

Zapisuje go na stronach tego bloga. Tworząc post za postem.

Kiedyś go otworzy powie o rany ,,Story of my life." Historia mojego życia.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej