Wybaczanie to

 Wielki tydzień właśnie rozpoczyna. Dlatego dziś zostawię Wam słowo o wybaczaniu.

Wybaczać to?

Wybaczanie to bardzo złożony proces. Wszystko może i da się wybaczyć. Dla mnie jednak nie wszystko można wybaczyć. Mówi się, że każdy zasługuje na wybaczenie i drugą szanse. 

Pytanie jak dać tą drugą szanse? Skoro nawet jeśli wybaczyłam nie potrafię zaufać.

Dla mnie osobiście wybaczanie nie równa się z zaufaniem na nowo. Dlaczego?

Dlatego, że mimo wszystko to co się stało, to co zabolało. Wydarzyło się już, nie cofniemy czasu.

Wybaczyć mogę błahostkę, wybaczyć mogę komuś kto nie zawiódł mojego zaufania. Wybaczyć mogę raz.

Wybaczanie dla mnie jest wyjściem ze strefy komfortu.  Wybaczenia muszą chcieć dwie strony. Wybaczanie to dla mnie mądrość, kompromis wypracowany wspólnie. Wybaczanie to dla mnie dojrzałość. Wybaczanie to dla mnie wspólny dialog. Zrozumienie siebie wzajemnie.

Obie strony muszą szczerze przed sobą wzajemnie przyznać się do błędu. Każdy konflikt to dwie strony. Zatem wybaczenie też musi być obustronne.

Wybaczanie dla mnie osobiście. Nie może równać się ,,pogrzebaniem" własnej osoby.

Inaczej rzecz biorąc nigdy nie przełożę własnego dobra nad wybaczenie. Uginanie się nie jest niczym dobry.

Nie dajmy się ponieś presji, czy też emocją. Nie słuchajmy rad otoczenia. Wybaczenie to musi być nasza decyzja. Wybaczanie to musi, być świadomy proces. Nie wybaczajmy w sposób interesowny.

Wybaczajmy tylko wtedy jeśli naprawdę tego chcemy. Wybaczajmy innym, ale i przede wszystkim sobie.

Żyjmy w zgodzie ze sobą.