Moja strefa komfortu to- ciekawe życie

 Oglądając telewizję usłyszałam następujące stwierdzenie.:

" Strefa komfortu to nie jest miejsce w którym można ciekawie żyć."

Zgadzam się z nim, strefa komfortu dla każdego jest czym indywidualnym. Dla mnie oznaczała ona nic innego jak poddanie się stereotypom. Stratę samej siebie, przekreślenie własnych marzeń. Życie tak by innym było wygodnie nie koniecznie mi.

Rodzi się zatem pytanie, czy to była moja strefa komfortu? Czy może miejsce w które osoby niepełnosprawne wkłada świat?

Wmawiając im że odpowiednim dla nich miejscem będą miejsca typu WTZ. Opiekunowie nie świadomie sami tworzą strefę komfortu. Wyręczając we wszystkim, nie wymagając, wychowując w przekonaniu, że Ty przecież nie dasz sobie rady, bo wózek. Przywiązując do siebie, zamykając w domu. Nie pokazując świata, chroniąc przed wszystkim co złe. 

Nie rozmawiając, nie tłumacząc "może masz wózek, kule, dobrze. Jednak nie mienia to faktu, że możesz żyć jak chcesz." Nie zachęcając spróbuj, bo i po co?"

Lepiej zamknąć dziecko w domu. Robić za nie wszystko tworząc strefę komfortu. Wygodną dla opiekunów. Tam właśnie nie da się ciekawie żyć. Każdy dzień jest taki sam, a osoba tak żyjąca. Nie chce zmian, bo się ich boi, bo ich nie zna wierzy w to co kładziono jej od małego do głowy.

Ja z tego wyszłam, cieszę się że mnie zachęcano. Pokazywano, że przynajmniej w zakresie czynności codziennych. Mogę zależeć od siebie, nie od osoby trzeciej. Mały krok mi umożliwił bardzo wiele.

Kiedyś nie byłam tego świadoma. Teraz już wiem, że właśnie dzięki temu. Rozpoczęłam budowę własnej strefy komfortu.

Strefy komfortu, gdzie jest miejsce na samorealizacje, rozwój, próbowanie nowych rzeczy. Poznawanie ciekawych ludzi, poznawanie świata. Życie po swojemu, pasję, siłę i uśmiech.

Strefę komfortu, gdzie nie ma miejsca na nie ciekawe życie, nudę łzy, smutek czy strach.