Jola w kinie- zaproszenie na film (Nie) znajomi

Dziś mam dla Was zaproszenie do kina. Ja jestem nietypowa więc i owe zaproszenie jest nietypowe. Musicie obejrzeć film "(Nie) znajomi." Ciekawa jestem czy przyznacie racje tezie jaką ja wyciągnęłam oglądając ową produkcje.

Obraz ten przedstawia historię grupy przyjaciół. Spotykających się podczas towarzyskiej kolacji. Ola ( w tej roli Aleksandra Domańska.) Proponuje grupie znajomych, by podczas kolacji wszystkie sms-y były czytane na głos. Połączenia odbierane w trybie głośno mówiącym. Zabawa ta miała rozerwać grupę. Skutek jest diametralnie inny. Wychodzą na jaw długo skrywane tajemnice. Rzecz, które bez owej zabawy zapewne nie ujrzałyby światła dziennego. Wraz z bohaterami produkcji dowiadujemy się o wzajemnych zdradach, czy też o homoseksualnej orientacji jednego z przyjaciół.

Pozwólcie, że jeśli chodzi o fabułę filmu. Nie powiem więcej. Chciałaby skupić się na wniosku jaki wyciągnęłam z ekranu. Niestety jest on przykry ale bardzo prawdziwy:

Mało ze sobą rozmawiamy, nie potrafimy rozmawiać o rzeczach naprawdę istotnych. Wstydzimy się swoich poglądów. Panicznie boimy się odrzucenie, czy też stygmatyzacji przez społeczeństwo. Nie chcemy być oceniani, dlatego gramy. Gramy kogoś kim nie jesteśmy. Dopasowujemy się do panującego ogółu. Zapominamy o tym co jest dla nas ważne. Zapominamy o tym kim jesteśmy. Wydaje nam się, że jeśli będziemy tacy jakim chce nas wiedzieć świat będzie lepiej. Pytanie tylko dla kogo? Dla naszego otoczenia, może tak. Dla nas na pewno nie!!!

Powiem Wam, że ja sama długo borykałam się ze stereotypami. Bolało mnie to, że zawsze będę inna. Zauważcie, że używam formy przeszłej. Tak było, dziś jest znacznie lepiej. Akceptuje samą siebie. Przestałam wiedzieć stereotypy. Mało tego dziś widzę, że ludzie widzą we mnie fajną mądrą kobietę. Nie widzą mojej inności jaką kiedyś dla mnie samej był mój wózek.

Choć nie jest to łatwe uczę się mówić o sobie swoich uczuciach. Oglądając film „(Nie)znajomi.” Zdałam sobie sprawę, że właśnie szczera komunikacja między ludzka. Jest kluczem do dobrych relacji i do tego by być sobą.

Film naprawdę wart obejrzenia. Kino polskie stawia na mądrość widza. Cieszy mnie fakt iż etap komedyjek romantycznych. Tworzonych na jedno kopyto. Nasze rodzime kino ma już za sobą.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej