Samotność

Witam pięknie w sobotni wieczór.

Oglądając telewizje natchnęłam się na temat samotności społecznej. Niestety muszę się zgodzić, że jest ona coraz większa. Jednak nie zgodzę, się z tym aby wszystkiemu winny był postęp technologiczny. Pewnie w jakimś stopniu, faktycznie tak jest. Wiem jednak, że niektórzy ludzie sami sobie budują mur samotność. Ludzie coraz częściej boją się nowych znajomość. Boimy się również ciepłych gestów wobec siebie. Nie przytulamy się twierdząc, że "to nie wypada." Zapominamy o uśmiechu, zapominam o wzajemnej życzliwość. Nie potrafimy się wzajemnie słuchać. Często zamiast prosić, wychodzimy z założenie, że coś nam się należy. Wykazując tym samym postawę roszczeniową i egoizm. Zwyczajnie nie mam dla siebie czasu. Nie mamy czasu na rozmowę, na ciepły gest na uśmiech. Nie mam czasu dla drugiego człowieka. Ważniejsza jest dla nas pogoń za karierą, niż drugi człowiek. Wszystko po to by być lepszym od przysłowiowego Kowalskiego. Jesteśmy zazdrośni o sukcesy innych. Nie potrafimy cieszyć się cudzym szczęście, cudze nieszczęście napawa nas radością.

Okropne?

Niestety prawdziwe, następnym razem gdy powiem, że jesteśmy samotni, bo technologia komórki, laptopy, internet.  Zastanówmy się czy nie jest nam wygodnie tak mówić. Czy przypadkiem nie szukamy usprawiedliwienia dla samych siebie. Zwyczajnie nie mając czasu na nowe znajomości.

Mojej osobie technologia nie przeszkadza. Powiedziałabym, że nawet pomaga. Nie czuje się samotna żyjąc z technologią. Posiadam czas dla drugiego człowieka. Cenie sobie rozmowy, wzajemne wsparcie. Potrafię cieszyć się ze szczęścia bliskich mi osoby, uśmiecham się do ludzi. Przytulam i jestem przytulana.

Powiecie, że siedzę w domu, nie pracuje więc zwyczajnie mam na to czas.

Ja jednak odpowiem, że niezależnie od tego, gdzie bym była i co robiła. Potrzebuje do życia drugie człowieka. Niemal jak tlenu.