Marzenia i sny część III

 Dobry wieczór, na weekend zostawię Wam trzecie już marzenie senne.

Zastawie Wam linki do poprzednich sennych marzeń:
Marzenia i sny
Marzenia i sny część II

Tej nocy znów byłam dziennikarzem. Robiłam wywiad z moją "senną" sąsiadką. Małgorzatą Rozenek- Majdan.

Rysunek symboliczny
przygotowany przez
Karolinę Małogoską 
Karolinka Dziękuje


Kiedy tylko dowiedziałam się, że Pani Małgosia jest moją sąsiadką. Pomyślałam: "hmm czemu nie wykorzystać okazji..."

Zapytałam o wywiad Pani Małgosia się zgodziła. Postawiła jednak warunek, wywiad ma być dla telewizji  TVN. Początkowo pomyślałam, że to nie dla mnie. Jednak przemyślałam sprawę, stwierdziłam, że jeśli nie teraz to kiedy. Zgodziłam się, przygotowałam pytania, nagranie odbyło się kilka dni później.

Oczywiście nie pamiętam pytań, ani szczegółów owego nagrania. Pamiętam jakieś zarysy studnia.  

Jedyne co pamiętam to stres i trema przed nagraniem. Pamiętam jak bałam się, że pomylę kolejność pytań. Stresowała mnie obecność kamer, reflektorów. Stresowała mnie obecność ekipy.


Cały stres okazał się zupełnie nie potrzebny. Okazało się, że kamera mnie lubi i na prawdę mam do tego dryg. Całość materiału udało się nagrać za pierwszym razem.

Byłam bardzo z siebie zadowolona. Jakiś czas po nagraniu pamiętam, że oglądałam sama siebie na ekranie telewizora.

Budząc się mimo uśmiechu pomyślałam:

"Dobrze, że to tylko sen..."

Dlaczego?

Ja nienawidzę pracy przed kamerą. Okropnie mnie to stresuje. Kamera również mnie nie lubi. Nie lubię się oglądać w telewizji. Nie lubię się nagrywać, kiedy jest potrzeba robię to. Siebie samej nie oglądam lub oglądam przez palce dłoni. 

Być może dzieje się tak dlatego, że pierwsza praca z kamerą. Była dla mnie nie przyjemnym przeżyciem.

Nie tęsknie za kamerą. Cieszę się, że to był sen ten sen akurat może zostać tylko snem.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej