Cytując Krainę Marzeń cz. I


Tak jak obiecałam, wracamy do książki Nicholasa Sparksa ,,Kraina marzeń." Przedstawię bowiem dwa cytaty.:

,, Przecież to nie jest tak, że wychodzimy i tańczymy bez przygotowania. I że nie poświęcamy dużo czasu na układanie włosów, makijaż i stylizacje przed występem. Po co być influencerem... albo nie daj Boże idolem... jeśli to wszystko fałsz?"

***

Nie wyobrażam sobie bym tego bloga miała prowadzić nie szczerze. Pisać o czymś czego nie czuje. Wypowiadać się na tematy o których nie mam bladego pojęcia. Tylko po to by się klikały.

Nie stawiam się w roli influenca, czy blogerki. Nie daj Boże idola. Przyczyna tego stanu rzeczy jest prosta. Ja chce być ,,równa" z Wami. Nie chce tworzyć sztucznego dystansu między nami.

Chce Wam pokazać, że ja jestem taka sama jak. Uwierzcie, że Wy też możecie mieć pasje czuć się fajnie ze sobą

Chce Wam radzić (czasem fajnie jak bierzecie te rady do serca.) Chce Wam się zwierzać (fajnie, że słuchacie.) Dziele się z Wami moją pasją teatrami koncertami. ( By pokazać Wam, że niepełnosprawność nie ogranicza. Czasem tylko wymaga większego zaangażowania i sprytu.)

Wszystko to co Tworze dla Was w tym miejscu to moje doświadczenia. Wszystko przeszłam na własnej skórze. Wszystkie koncerty i spektakle widziałam, analizowałam. Czasem ta analiza jest dłuższa, czasem krótsza. Czasem nie ma jej w ogóle i też jest dobrze.

Ja przede wszystkim stawiam na prawdę. Stawiam na siebie, stawiam na Was i waszą inteligencje.

Widzę, że to dobre podejście do sprawy. Widzę, że  sobie ufamy, że czujecie moje emocje. Najbardziej te koncertowe i teatralne. Chętnie czytacie te właśnie posty, chętnie je udostępniacie.

Cieszę się, bo na prawdę jest to spora część mojej duszy. Spory wysiłek emocjonalny ale i fizyczny.

Bez Was nie ma mnie. 

Pamiętajcie proszę o tym. Ja jestem jak najbardziej prawdziwa. Nie jestem super bohaterem, nie stawiajcie mnie w tej pozycji. Ten blog też jest absolutnie prawdziwy. Nigdy nie znajdziecie tu posta ,,bo tak wypadało." Nie znajcie tu typowych recenzji. Znajdziecie za to mnie i moje emocje. 

Cieszy mnie to, że potrafimy doceniać się wzajemnie.

Ps. Zostawię Wam link do opowiadania o książce: Mistrz romantycznych historii w Krainie Marzeń

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej