Lustro dla widza


 Spektakl ,,Wspólnota mieszkaniowa" warszawskiego ,, Och Teatru." Długo zastanawiałam się, co napisać na temat tego przedstawienia.

Czeska sztuka, której autor bacznie i bardzo trafnie obserwował otaczający go świat. Tak mi się wydaje tego nie wiem. 

Jak sam tytuł wskazuje jest to historia grupy ludzi mieszkających w jednym domu. Widzowie poznają, ową grupę podczas zebrania wspólnoty mieszkaniowej.

Jak to na zebraniu, każdy z sąsiadów mam swoje rację. Każdy chce dla siebie samego jak najlepiej. Wszyscy o wszystkich, wszystko wiedzą. Każdy każdym się interesuje. Oczywiście sobą najmniej.

Przedstawienie doskonale ukazuje różnorodność społeczeństwa. Lokatorami owej kamiennicy jest bowiem między innymi: małżeństwo z trójką dzieci, niepełnosprawny chłopak, starszy profesor wraz z żoną. Celowo nie wymienię wszystkich, by nie psuć Wam zabawy z oglądanie.

Sztuka jest doskonały odzwierciedleniem ludziach charakterów. Bez zbędnego obwinia w bawełnę pokazuje obnażając wręcz ludzie wady.

Gołym okiem można dostrzec jak łatwo przychodzi nam ocenianie innych. Postrzeganie ludzi stereotypowo. Ukazując również jak dalecy jesteśmy od tolerancji. Jak brakuje w nas empatii, barku zrozumienia dla ludzi. Jak daleko jest nam od kompromisu. Jak dużo jesteśmy w stanie zrobić by bronić swoich racji, poglądów.

Oczywiście pewnie dzieje się tak dla tego, że znajdujemy się w ciągłym pędzie. Nie mamy czasu na dialog. Boimy się tego co nieznane. Jak wiadomo najlepszą obroną jest atak. Dlatego atakujemy, atakujemy stereotypem, oceną z góry.

Niby tylko sztuka, przedstawienie  teatralne. Zastanówmy się, czy aby na pewno?

***

Powiem Wam tylko, że ja mimo wszystko. Miłam i mam olbrzymie szczęście do ludzi. Nigdy bowiem, przez osoby które mnie poznają, które ja poznaje nie zostałam potraktowana stereotypowo. Nie padłam też w znaczący sposób ofiarą braku tolerancji. Taka myśl, towarzyszyła mi gdy opuszczałam teatr. 

Idźmy dalej tą drogą, to dobry kierunek. Nie bądźmy jak bohaterowie ,,Wspólnoty mieszkaniowej."

Przedstawienie polecam, czasem warto zobaczyć ludzkie przywary w krzywym zwierciadle.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przytulajmy i bądź my przytulani- pewna rozmowa telefoniczna.

Obraz
Dziś chciałabym zadać Wam kilka pytań. Pewnie zastanawiacie się czemu właśnie tak. Dlatego, że mnie już trochę znacie. Teraz ja chcę poznać Was. Moi kochani jak okazujecie uczucia bliskim osobą? Ja odpowiadając Wam na to pytanie, przyznam się do drobnej słabości. Bardzo lubię się przytulać i mimo mojego wieku nie protestuje, gdy ktoś otwiera przed mną swe ramiona. Pewnie pomyślicie, że w moim wiek to trochę obciachach. Ja jednak myślę inaczej. Przytulania to całkiem ludzka potrzeba i ludzki sposób okazywania sympatii. Uważam, że przytulenie należy się każdemu z nas nie zależnie od wieku. Mnie samej gest przytulenia daje poczucie bezpieczeństwa. Poprawia humor w gorszy dzień jeśli taki miewam (a wiecie, że miewam). Dlaczego lubię się przytulać? Sama nie wiem przypuszczam, że dlatego iż ten prosty gest kojarzy mi się z moją mamą. Moi kochani a Wam z czym kojarzy się gest przytulenia i co czujecie przytulając lub będąc przytulanymi? Właśnie ja nie powiedziałam co czuje kiedy ja pr...
Czytaj więcej

,, Tak by cieszyło" - koncert Kamila Bednarka

Obraz
 Był szpital, musi być powrót do normalności z przytupem. Tak by cieszyło, jak mawia Kamil Bednarek. Osobiście  kieruje się w  życiu  zasadą.: Najlepsze prezenty  to te które  robię  sobie sama. Tak było w miniony  już  Dzień  kobiet. Ten wyjątkowy wieczór  spędziłam  delektując  się muzyką i  dzieląc się  energią  z Kamilem  Bednarkiem. Zapytacie jak było? Zawsze  i wszędzie  odpowiem Wam, że  było warto!!! Kamil dał  mi  mnóstwo  pozytywnej energii. Sprawił, że  zapomniałam o bólu  pleców. Może  i te plecy  faktycznie  przestały  boleć.  Kamil przy  okazji przypomniał mi że  należy się  cieszyć.  Ja tego wieczoru  cieszyłam  się  każdym  wyśpiewanym przez  Kamila  dźwiękiem.  Cieszyłam  się  każdym jego uśmiechem wysłanym w kierunku  publiczności. Cieszyłam się  t...
Czytaj więcej

Wspomnienie

Obraz
Dzień dobry Miśki Dziś chciałabym Was zabrać w pewne ważne dla mnie miejsce. Nie, tym razem nie będzie to teatr. Nie będzie to również moje ulubiona restauracja w Warszawie. Miejsce to było pierwsze. Długo, długo przed pojawienie się w moim życiu Jana czy Jerzego. Zapraszam Was do " Specjalnego Ośrodka Szkolno -Wychowawczego" dla niepełnosprawnych ruchowo w Busku Zdroju. Spędziłam tam cztery lata z przerwami. Był to na prawdę piękny czas. Wspomnienia dalej są żywe. Dziś pokaże Wam te dla mnie najważniejsze. Kiedy myślę o ośrodku. Widzę dwa "obrazy." Pierwszy jest pyszny, wiąże się z jedzeniem. Uwielbiałam tworzyć, różne smakołyki. Smak własnoręcznie zrobionych gofrów, czy naleśników obłędny. Nie miałam pojęcia, że można być tak dumnym z siebie. Kiedy je się swoje własne naleśniki, czy gofry. Kuchnia jak to kuchnia, była miejsce wielu ciekawych rozmów, śmiesznych sytuacji. Muszę powiedzieć, że to własnie zajęcia w "Kąciku kulinarnym." Nauczyły mnie ...
Czytaj więcej